مجید انتظامی موسیقیدان و آهنگساز ۷۱ ساله ایرانی است که سال‌ها رهبری ارکستر فیلارمونیک تهران را برعهده داشت. انتظامی در پنج دهه اخیر برای بیش از ۸۰ اثر سینمایی موسیقی متن نوشته است که جوایز متعددی را نیز برای برخی از آنها کسب کرده است. انتظامی که در زمینه موسیقی استاد دانشگاه نیز می‌باشد و نوازنده ساز ابوا نیز هست یکی از پرکارترین آهنگسازان ایرانی است. انتظامی همچنین آهنگسازی فیلم بوی پیراهن یوسف را نیز بر عهده داشته است که آلبوم آن شامل ۱۹ قطعه و با همین نام نیز منتشر گشته. این آلبوم محصول سال ۱۹۹۴ است و از جمله آهنگ‌های ماندگار موسیقی بی‌کلام ایرانی به شمار می‌رود. موضوع این قطعات به بازگشت اسیران جنگی به کشور اختصاص دارد و متناسب با همین موضوع است که قطعات این آلبوم خصوصاً قطعه‌ای که با همین نام است حال و هوایی بسیار غریب و دلگیری دارد، چنانکه قطعات بیش از آنکه به امید بازگشت اشاره داشته باشد به رنج‌ها، دوری‌ها، غربت‌ها و مصائب اسیران جنگی اشاره دارد. از همین رو بسیاری این قطعات غم‌انگیز هستند، این آثار نوعی تصویری از پرواز و آزادی را در خود حمل می‌کنند و تعلیق فضایی آن تصویری مانند کوچ پرندگان در یک غروب سرخ تابستانی دارد. این قطعه که فراز و فرود کمی دارد و در بستری آرام ملودی جریان می‌گیرد، در واقع اندوه نهفته در اثر عمیق‌تر از آن است که اجازه تغییرات زیاد ریتم و ملودی را بدهد. این اصل روایتی آرام و غم‌انگیز از حادثه‌ای دردناک است. استفاده از صدای سوت انسان در میانه قطعه حس همدرد پنداری را در مخاطب بیشتر بر می‌انگیزد انتظامی در یک تلاش مخاطره‌آمیز اما موفق در اجرای این قطعه از سازهای ارکستر کلاسیک در کنار سازهای سنتی ایرانی بهره برده است. در هم آمیختن کمانچه، ویولون، دف، گیتار و غیره حرکت بر روی شمشیر دولبه‌ای بود که انتظامی به خوبی توانست این مسیر را طی کند . این قطعه که در گام ۴/۴ و در سه بمل نوشته شده از نت‌های تکراری در فواصل منظم بهره می‌برد و اکثر آن نیز به صورت چنگ اجرا می‌شود. شروع آغازین قطعه در گام مینور به سادگی و با تبحر آهنگسازش مخاطب را در خود فرو می‌برد و با شروع ملودی توسط گیتار زمینه‌سازی لازم برای انتقال پیام مدنظر آهنگساز به صورت کامل اجرا می‌شود و با گذشت کمی بیش از یک دقیقه و با ورود سازهای مختلف ارکسترال در قطعه روایت بی‌انتهایی که آهنگساز به دنبال آن است شروع می‌شود و با نوای صوت در میانه قطعه حزنی که از ابتدا آغاز شده به اوج خود می‌رسد. با این اوصاف شاید اغراق نباشد اگر یکی از موفق‌ترین آثار بی‌کلام ایرانی در ژانر خود بنامیم.