فاطمه بهبودی فتوژورنالیست و عکاس مستند و اجتماعی ایرانی است که کمتر از ۳۵ سال سن دارد. بهبودی که فارغ التحصیل رشته عکاسی است، بیش از ۱۳ سال است با خبرگزاری‌های مختلف ایرانی همکاری دارد. بهبودی اما نه به عنوان یک عکاس خبری، که شهرتش بیشتر بخاطر مجموعه عکس‌هایش است. مهم‌ترین مجموعه عکس این عکاس جوان، مجموعه مستند مادران انتظار است. مادران انتظار موفق‌ترین مجموعه عکس این عکاس و برنده جایزه World Press Photo سال ۲۰۱۵، ۵ عکاس برتر زن آسیا و مستر کلاس WorldPress 2013 است. مجموعه مادران انتظار راوی مادرانی است که فرزندانشان را در جنگ از دست داده‌اند و سال‌هاست در انتظار بازگشت پیکر گم شده فرزندان کشته شده‌شان هستند. هزاران تن از کشته شدگان در طول جنگ سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۸ بین ایران و عراق پیکرهایشان در میان میدان نبرد و جایی نامعلوم بجا مانده است در حالیکه مادران این کشته شدگان سال‌های سال است که همچنان به انتظار دیدار پیکر فرزندانشان هستند. در فرهنگ ایران ناشی از جنگ شکل گرفته، انتظار کشیدن برای بازگشت پیکر شهید، نوعی از فرهنگ انتظار است که سال‌های سال پیرامون آن آثار مختلف هنری شکل گرفته‌اند. یکی از آثار مجموعه مادران انتظار، ” مادر اهل فسا ” است که ۳۰ سال اخیر را در انتظار بازگشت فرزندش نشسته است. این زن که در هنگام اعزام پسرش به جنگ، زنی میانسال بوده؛ اکنون در کهنسالی همچنان منتظر مانده است. بهبودی این عکس را در قالب سیاه و سفید گرفته است و از شاتی بسته استفاده کرده. عناصر موجود در این عکس بشدت محدود و واضحند، مادر، دیوار، پنجره! چیزی بیش از این برای به تصویر کشیدن مفهوم انتظار نیاز نیست و بهبودی نیز دست به گزافه‌گویی نمی‌کند و با تمرکز بر روی سوژه‌اش، صرفا آن چیزی را که باید به نمایش می‌گذارد. استفاده از تصویر سیاه و سفید به اثر گذاری ببیشتر موضوع منجر شده است و تصویری هارش‌تر را ارائه می‌کند، استفاده از رنگ دنیای زیباتری را به تصویر می‌کشد، در حالیکه این انتظار سی ساله برای مادران بی‌شک کشنده است. انتظاری که به اقرار خودشان تمام زندگی آنها را فرا گرفته است و امکان گریز از آن برایشان ممکن نیست، انتظاری که هر بار به سرابی منجر می‌شود. استفاده از کنتراست شدید نوری، سوژه‌ها را بصورت مجزا نشان می‌دهد و کارکردشان را در کنار هم تصویر می‌کند. پنجره به عنوان عامل نوری در این تصویر در ضلع شرق –ضلع طلوع آفتاب – وظیفه‌اش نه فقط تنظیم نوری فضاست، بلکه به عنوان یک عامل استعاری مفهومی؛ نمادی از انتظار کشیدن است. مادری که پشت پنجره چشم به راه دیدن فرزندش از دور که باز می‌گردد نشسته است. از سویی این پنجره که حجم بزرگ نوری و سفیدی را پشتیبانی می‌کند، نمادی از امید نیز می‌تواند باشد. تنها عنصر قابل توجه دیگر دیوارهای ترک خورده اتاق هستند که تصویری از فقر و سادگی و البته عمر و پوسیدگی نیز هست. با توجه به کنتراست و روشنی تصویر، چین و چروک چهره مادر و دیوار اتاق در یک تصویر جای می‌گیرند، و انگار در تلاش برای بیان یک مفهوم!