لودویگ ون بتهوون آلمانی، متولد سال ۱۷۷۰ الکتور کلن یکی از بزرگترین آهنگسازان تاریخ موسیقی کلاسیک اروپا بشمار می‌رود که در طول زندگی حرفه‌ای خود آثاری بجای گذاشته است که در فرم‌ها و سبک‌های مختلف می‌توان آثار او را مشاهده کرد. در تمام سبک‌ها، آثار بتهوون فقید اصلی‌ترین قطعات هر فهرستی از آثار موسیقی کلاسیک تاریخ بشمار می‌روند. یکی از آثار محبوب لودویگ ون بتهوون برای الیزه نام دارد که بتهوون آن را در سال‌های پایانی دوره میانی زندگی هنری‌اش یعنی حد فاصل سال‌های ۱۸۰۲ تا ۱۸۱۲ ساخته است. بتهوون در هنگام سرایش قطعه برای الیزه با نام کامل باگاتل شماره ۲۵ وو ۵۹ تقریبا ناشنوای کامل شده بوده و از حضور در جوامع خودداری می‌کرده است. شاید به همین دلیل نیز میان سرایش برای الیزه تا انتشار آن بیش از ۵۰ سال، زمان بطول انجامید. هرچند راز و رمزهای بسیاری برای وجه تسمیه این قطعه نوشته شده باشد و بسیاری توصیفات زیادی برای پیدا کردن شخص الیزه بیان کرده باشند و حتی عده‌ای آن را فاقد معنای خاص دانسته باشند، اما فرم کلی این قطعه و لحن احساسی آن مشخص می‌کند بعید است آهنگساز درگیر احساسات شخصی خاصی در هنگام سرایش این قطعه نبوده باشد. برای الیزه کمتر از ۳ دقیقه طول دارد و بتهوون آن را در لا مینور و برای ساز پیانو نوشته است.
این قطعه در ۳:۸ و به عنوان قطعه‌ای ۵ قسمتی در روندو نوشت. این قطعه دارای فرم A-B-A-C-A است و دارای آغازی ملودیک است که هرگز پیش از آن در آثار بتهوون نشانه‌ای از آن یافت نشده بود. این قطعه یکی از معروف‌ترین آثار عامه بشمار می‌رود که جایگاه خاصی در فرهنگ عامه دارد و از آن در جاهای مختلفی نیز استفاده شده است. این قطعه سراسر از نت‌های ساده و متصل کشیده‌ای استفاده می‌کند که نوای ملودی ساده و درخشان آن را می‌سازد. این قطعه همچنین دارای ملودی پراحساس و ساده‌ای است که به سادگی مخاطب آن، احساسات موجود در آن را در می‌یابد، احساساتی شخصی که بسیار پر نشاط هستند و از علاقه‌ای خاص نشانه دارد. تکرار تم اصلی این قطعه که در بخش آغازین آن را می‌شنویم، در طول قطعه رخ می‌دهد و حلقه‌ای آرامش بخش را ایجاد می‌کند. نقطه اوج این قطعه که دارای تمی متفاوت است در دقیقه ۱ این قطعه و به مدت کمتر از ۳۰ ثانیه رخ می‌دهد و ریتم بصورت ناگهانی افزایش پیدا می‌کند و پس از آن قطعه دوباره به تم اولیه و اصلی خود باز می‌گردد. همچنین یک بار دیگر نیز تم در آغاز دقیقه دوم تغییر می‌کند؛ از نکات واضح در این زمینه، فاصله‌گذاری دقیق در تغییر تم و تکرار تم اصلی A است. گویا بستر رابطه بتهوون با الیزه در بستر A رخ می‌دهد و تم‌های ثانویه تغییراتی در طول این رابطه هستند، مانند فراز و نشیب در طول هر رابطه‌ای، چگونه می‌توان باور کرد آهنگساز قطعه‌ای به این آرامی و عاشقانگی که همچون یک شعر کوتاه است، عاشق فردی به نام الیزه نبوده باشد؟!