یکی از آثار درخشان لودویگ ون بتهوون تریپل کنسرتو، اثری در فرم کنسرتو اپوس شماره ۵۶ است که بتهوون آن را در سال ۱۸۰۳ تصنیف کرد و یک سال بعد منتشر گشت. این اثر تنها کنسرتوی بتهوون است که برای بیشتر از یک ساز سولو نوشته شده است. این کنسرتو در فرم کلاسیک کنسرتوها در ۳ موومان نوشته شده است. بتهوون این کنسرتو را که نواختن آن حدودا ۳۷ دقیقه بطول می‌انجامد؛ برای دو ساز اصلی ویولنسل و پیانو و در کنارش ویولن و ارکستر تنظیم کرده است که در گام دو ماژور آغاز می‌شود. شروع آرام و منقطع این کنسرتو توسط گروه ویولن سل نوازان خیلی سریع اوج می‌گیرد و قطعه ریتمی تند در موومان اول خود پیدا می‌کند. موومان اول این قطعه در دو ماژور و تمپوی آلگرو از ضرب نسبتا تندی برخوردار است که در ۴:۴ نوشته شده. این موومان که طولانی‌ترین موومان این کنسرتو است شامل پاساژهای تکنوازی، تم‌های متنوع و تکرارهای نسبتا گسترده است که فضایی اگرچه دلنشین و نشاط‌آور را در خود دارد اما در دقایقی فضایی مضطرب را برای شنونده‌اش می‌سازد. اجرای تم اول توسط تکنوازها و حرکت کرشندوی ارکستر همراه با تم اول، از ویژگی‌های بارز این موومان است که ریتمی درخشان دارد و از تغییرات گسترده موسیقی در ریتم و تندی بهره می‌برد. در طول این موومان شگفت زده شدن، چیزی نیست که برای شنوندگان رخ ندهد. تبدیل شدن ریتم تند موومان، به کندی و سپس تندی بارها در طول این موومان رخ می‌دهد. همچنین در این موومان شوخ طبعی‌های موسیقیایی بتهوون نیز قابل مشاهده است.
موومان دوم این کنسرتو در فرم کلاسیک در لابمل ماژور و تمپوی آرام و ملایم آلگرو و ۳:۸ نوشته شده است. این موومان کوتاه، فضایی موقر و غم‌انگیز دارد و سولوی ویولنسل آن یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های آن است که حزن موجود در این موومان را روایت می‌کند، حزنی غمگین و رسوب کرده که از لا به لای نواهای کشیده ویولن سل خارج می‌شود. پیانو در این موومان نقشی پر رنگ‌تر از یک همراه برای ویولن سل و ویولن ندارد که در کنار هم این موومان را اجرا می‌کنند. این موومان بدون توقف به موومان فیناله یا موومان سوم متصل می‌شود. موومانی در تمپوی پر نشاط و رقص‌آور روندو و ۳:۴ که در گام دو ماژور نوشته شده است. این موومان سرشار از تکرار نت‌های دراماتیک و رقص‌آوری است که تصویری از یک مد متشخصانه سرگرم کننده را ارائه می‌کند و در تضاد با موومان دوم، با نوازش ویولنسل و پس از آن همراهی ویولن سولو آغاز می‌شود که با نت‌های عجیب پیانو فضا برای ورود به تم اصلی موومان شروع می‌شود. این موومان نیز پر از شوخ طبعی‌های بتهوون است که در فضایی پر نشاط، موقر و فاخر، فرمی رقصی دارد و سیزده تا پانزده دقیقه طول می‌کشد.
این اثر که دارای سازبندی ارکسترال است، علاوه بر سولوی ویولن، ویولنسل و پیانو از سازهای بادی فلوت، ابوا، کلارینت، فاگوت، هورن، تروکپیت، تیمپانی و ارکستر زهی در آن استفاده شده است و در سبک کلاسیک نوشته شده یکی از کنسرتوهای موفق و البته متفاوت بتهوون بشمار می‌رود.